ΑΦΤΕΡΗ ΝΙΚΗ

H Νίκη στο Παρίσι το βράδυ, την ώρα που ανάβουν τα φώτα
κορίτσι που ξυπνάει στο σκοτάδι,κι ανοίγει την πόρτα.
Από μιαν άκρη ξεχασμένη, ψάχνει τα πέτρινα φτερά της
η νύχτα της απλώνει το χέρι,την παίρνει αγκαλιά της.
Μεσάνυχτα ένα αστέρι που καίει - νύχτα για δυο φτερά που κλαίει
Φεγγάρι που της χαμογελάει, σ’ ένα ποτάμι βουτάει.
Μα αυτή τραβάει για τη Μονμάρτη,να κάνει απόψε κάποιο τάμα.
Την είδε ένας ζωγράφος να τρέχει πάνω στο Σηκουάνα.

Το κορίτσι δε ξέρει τα φτερά της πού να ναι
Σε ποια θάλασσα, γη ή ουρανό να πετάνε
Μάρμαρα χλωμά, φτερά που δε φοράει
Ένα ζευγάρι μπροστά της φιλιέται - ο πύργος του Άιφελ μεθάει.

Η νύχτα της χορεύει ένα σκοπό, η Νίκη προς τα φώτα κοιτάει
μια μάνα που κρατά ένα Χριστό, μα εκείνη αδιάφορα περνάει.
Όμως στ’ αλήθεια ποιός γνωρίζει, το άδειο βλέμμα της παρθένου
Την όψη μιας χλωμής των Παρισίων, την όψη παναγιάς σε φόντο αγίων.
Θαύματα που δεν ξυπνάνε. Περνούν και χάνονται
γίνοντ’ αγάλματα στο χρόνο βουτάνε.
Μα απ’ τ’ όνειρό της ξεμακραίνει. Παίρνει τη νύχτα από τα χέρια
τ’ αστέρι που τη συμπονάει και για το Λούβρο τραβάει

Το κορίτσι δε ξέρει τα φτερά της πού να ναι
Σε ποια θάλασσα, γη ή ουρανό να πετάνε
Μάρμαρα νεκρά που η νύχτα ξαγρυπνάει
Κάποια Αφροδίτη περνώντας φιλάει και μια Τζοκόντα ξυπνάει.

Τη Νίκη ένα πρωί στο Παρίσι, την ώρα που σβήναν τα φώτα
την είδα στο Λούβρο να μπαίνει και να κλείνει την πόρτα.


To ποίημα βασίζεται στη μουσική του Lucio Dalla ''Marco e Anna''. Για να το ακούσετε πατήστε εδώ.