Το νανούρισμα της δράκαινας

Έλα σελήνη ολόγιομη του Αύγουστου φεγγάρι ,
να δέσεις το παιδάκι μου, ο ύπνος να το πάρει .
Στείλε του νύχτα θάλασσα, τα μάτια να σφαλίσει,
στείλε του ασημένιο φως τ' όνειρο να φωτίσει.
Να δει πως είναι δράκοντας ψηλός σαν τον μπαμπά του
με μάτια που αστράφτουνε και φλόγες στη μιλιά του.
Πριγκίπισσες στον πύργο του, υπάκουες να κλείνει
και ογδόντα αρχοντόπουλα με μιας να καταπίνει

Πάρε ύπνε το παιδάκι μου, στα χέρια σου να θρέψεις,
και τη ζωή μες τ’ όνειρο να του καλυτερέψεις
Πως δράκοντα αρχοντόπουλο, η μοίρα έχει ορίσει
δρακόντισσα πεντάμορφη μια μέρα ν’ αγαπήσει.

Στείλε την Πούλια αστέρι μου το κάστρο να φυλάει,
και με σεισμούς εσπερινούς, γλυκά να το κουνάει.
Χαμήλωσε στην κούνια του τ’ αστέρια να χορέψουν
και τις σαράντα μάγισσες για να το συμβουλέψουν.
Ν' ακούσω στην ανάσα του, τα όνειρα να μιλάνε,
κι όλης της γης οι Αυγερινοί, να του χαμογελάνε.
Να απλώσει τα φτεράκια του πρωί σαν το ξυπνήσουν
φλόγες απ’ τα δοντάκια του, χαμόγελα ν’ ανθίσουν